Hoe alles toch anders kan gaan!

Hoi allemaal!
Weer een blog uit het verre Nieuw-Zeeland!
Het is inmiddels weer een tijdje geleden dat we een blog hebben geschreven, maar er was gewoon nog niet zoveel om te schrijven, nouja, eigenlijk wel...

Het begon zo, met onze geliefde nieuwe baan bij de druivenplukkerij. We fantaseerden al over het feit dat we lekker in het zonnetje op een nederlands werktempo druiven konden plukken, op automatische piloot geld konden verdienen voor een weekje of 3/4 en dan met een flinke zak geld weer verder konden reizen. Helaas is dit niet helemaal waar, op het verder reizen na. Daar komen we zo op terug, maar eerst nog even wat vertellen over het plaatsje Blenheim waar we tijdens deze aanstaande financieel triomfantelijke dagen zouden vertoeven.

We zijn met de intercity bus vanaf Nelson vertrokken en na 2 uur kwamen we aan in het evenzonnige Blenheim, de omgeving van de druif, een soort fruit die we liever hadden gezien in de vorm van een uitgedroogde rozijn. We zijn zo snel mogelijk op de bus gestapt omdat we binnen 2 dagen op de druivengaard moesten staan, dus alles ingepakt en zo stonden we ineens voor het nieuwe hostel. Na het inchecken en onze spullen in de kamers gelegd te hebben gingen we even uitrusten in de achtertuin van het hostel. Het blijkt maar weer dat de ozonlaag hier écht op vakantie is want binnen 10 minuten was Martijn alweer flink verbrand, gelukkig net op de tijd uit de zon gegaan om toch maar even in de schaduw te gaan liggen.

Na een gesprekje met de manager van het hostel bleek het werk toch niet helemaal zo te gaan als gedacht. 1 wijngaard liet niets meer van zich horen, en de andere bood ons een piece-rate of contract rate aan. Oftewel, je verdient geld aan de hand van het aantal druivenbomen wat je kaal plukt. En laten ze de quotum dan toevallig net vastgesteld hebben aan het tempo van 8 jaar doorgewinterde druivenplukkers. Nou, en na 8 jaar heb je flink wat druiven voorbij zien komen, dus alweer een mission impossible in de maak. Maaaar, zoals Nederlanders bekend staan om hun onverwoestbare optimisme hadden we de moed er nog in. Het vroeg opstaan hadden we bij de appels al geoefend dus nu om 6 uur opstaan zou geen probleem moeten zijn. Helaas konden we nog niet werken want natuurlijk, ook in de stad met de minste neerslag van Nieuw-Zeeland, valt er toch nog wat. Maar dat gaf niet, want we zaten gelukkig in een stadje en niet ergens op kilometers lopen van een supermarkt en winkelcentrum.

We begonnen dus de kant uit te lopen van het centrum en de weg zag er toch wel erg lang uit, maar schijn kan bedriegen dus gewoon doorlopen, we moesten toch iets hebben voor het avondeten. Uiteindelijk kwamen we na een half uur gelopen te hebben in het centrum aan, waar de langste winkelstraat zo lang was als de gemiddelde 2onder1kap woning, maar goed er was een supermarkt en daar kwamen we voor. We wisten alleen niet zeker of we dit wel 4 weken wilden lopen elke dag.
Eenmaal terug in ons hostel kennis gemaakt met onze kamergenoten. Dit keer hadden we te maken met een frans stel, dat rechtstreeks uit de ghetto van Parijs leek te komen, een grappige Australiër en een gezellige Brit. Met die laatste 2 konden we het goed vinden dus daar hebben we Beer Pong mee gedaan in de "Schuur" van het hostel. Toen was het uiteindelijk tijd om te werken.

Op zaterdagochtend stond bijna iedereen van het hostel om kwart over 6 s'ochtends klaar om te vertrekken. We kregen een lift van 2 Duitse jongens, niet zeer spraakzaam en ondanks hun lange verblijf in Nieuw-Zeeland waren ze op deze vroege ochtend toch even vergeten dat ze hier niet rechts moeten rijden. Gelukkig is het hier om kwart over 6 s' ochtends even druk als tijdens spitsuur, dus was er geen auto te bekennen dus geen zorgen, we liepen geen gevaar. Na hen er even op gewezen te hebben vervolgden we onze weg naar de wijngaard. Daar aangekomen bleken we eerst nog even supervisors aan moeten wijzen. Een soort mini-managers van de wijngaard die in de bakken van de plukkers moeten kijken of er blaadjes inzitten en ze erna op wijzen dat dat niet hetgene is waar de wijn van gemaakt moet worden. Duitsers, zo bescheiden als ze zijn staken allemaal hun hand op, en ja wat begin je dan als 2 Nederlanders tegen 10 duitsers. Dus wij werden maar gewoon plukkers. Na een half uur in de kou gewacht te hebben begon de introductie. Onder andere werd er uitgelegd wat druiven zijn, hoe ze eruit zien, en dat we niet moesten doorplukken in geval van brand. We werkte in teams van 10 en het aantal planten van jou team werd aan het einde van de dag door 10 gedeeld, wat tot je eind salaris van de dag leidt. Allebei keihard ons best gedaan om zoveel mogelijk bomen te doen, bleek aan het eind van de dag dat we nog ongeveer 20% meer hadden moeten knippen om minimumloon te halen met ons team. Niet een heel positief vooruitzicht maar ach, de eerste 3 dagen zijn ze verplicht om je te top-uppen, oftewel bijbetalen tot minimumloon. We hadden dus nog 2 dagen om die 20% extra erbij te doen.

Helaas mochten we de eerste paar dagen weer niet werken dus nog maar wat uitgehangen met de Aussie en de Brit in het hostel en de zon. Tripjes naar de bibliotheek voor gratis wifi(die het niet deed) en gewoon een cheap ijsje halen bij de McDonald. Woensdag was het weer zover, na 3 dagen luieren konden we weer werken. We zouden vandaag 75 cent per boom krijgen in tegenstelling tot de 60 van zaterdag. Die 20% extra was toch een eitje blijkbaar! Eenmaal weer in de ellendige vroegte aangekomen op de druivengaard dachten we nu toch wel een uur beginnen dan vorige keer, want we wisten nu eenmaal al hoe een druif eruitzag, en na een dag werken waren we ook al redelijk snel in staat om te zien of er wel of geen blaadjes in onze bakken zaten. Maar helaas waren er weer een paar nieuwe mensen dus begon alles weer van voren. We begonnen met knippen maar er zat nu zoveel blad aan dat je eerst als een ninja dat eraf moest halen voor je de druiven kon plukken. Ook zaten onze bakken vol met blad omdat we nogal als gekken tekeer gingen op de planten. (Vooraf uiteraard gevraagd om toestemming). We mochten tijdens het werk niet praten en alleen bezig zijn het knippen, zelfs even wat drinken was teveel. We besloten dat we een andere baan wilden want het leek bijna slavernij, en op school hebben wij geleerd dat dat verboden is. Dus de knoop was binnen 10 seconden doorgehakt. Wij gaan weg! Alleen wilden we eigenlijk ontslagen worden ipv ontslag nemen, want dat zou betekenen dat we niet meer zouden hoeven werken de volgende dag. Daarom begonnen we lekker te zingen en te praten, en muziek te luisteren. Het duurde ook niet lang voor de manager naar ons toekwam met de mededeling dat hij ons niet meer op de wijngaard wilde hebben de volgende dag. Waarschijnlijk had hij niet verwacht dat we daar blij mee zouden zijn dus hij liep een beetje verbaasd weg. Aan het eind van de dag bleken we alleen ietsjes minder dan vorige keer geplukt te hebben. Nu zaten we er zo'n 40% vanaf. Oepsie! Eenmaal terug van werken een leuke filmavond gehad als ons afscheid met gratis popcorn van de hosteleigenaren. Dat was wel gezellig maar wel jammer want we hadden sinds lange tijd weer leuke kamergenoten. Achja, hebben we in ieder geval ergens een plek om te slapen als we besluiten nog eens op reis te gaan..

De volgende ochtend kwamen we iemand tegen die ons wel naar Kaikoura kon brengen. De plek waar het eens wat mooier zou zijn volgens de geruchten. Misschien konden we daar wel een baan vinden dachten we. Dus met die gozer meegereden en als bedankje 5 dollar gegeven, goedkoper dan een busticket voor 60 dollar! Dat doen we vaker! Hij verkocht alleen zijn auto in het begin van het dorp dus vanaf daar lopen naar de Dolphin Lodge, het hostel wat we geboekt hadden voor die nacht. Het dorp was niet zo groot alleen ons hostel was precies aan de andere kant van het dorp, dus na zo'n 3kwartier lopen met 6 tassen kwamen we aan in het hostel. Wat een rust, uitzicht op besneeuwde bergketens en zelf op een veranda zitten met een hotpool. Dat zit wel snor hier. Voor 5 dollar de fietsen gehuurd en langs elk restaurant om te vragen voor een baan. Helaas is het seizoen een beetje afgelopen dus echt een succes was het niet.

Gelukkig waren de geruchten wel waar over Kaikoura en begonnen we op een zonnige dag aan de Peninsula Walk. Een welbekende wandeling over een peninsula, of zoals Melis het letterlijk vertaald heeft als uitsteeksel. Het was dus gewoon een wandeling over een natuurlijk gevormde uitsteeksel van land waar je zeehonden kon zien als je geluk had. We begonnen redelijk vroeg met lopen omdat de wandeling zo'n 3.5 uur zou duren. En gelijk hadden de mensen hier, we struikelden bijna over de zeehonden. Er lag er eentje in de berm waarvan we eerst dachten dat het een aangereden hert was. Gelukkig lagen onze biologie lessen van de middelbare school nog vers in het geheugen en zagen we uiteindelijk toch dat het een zeehond was. Langs de hele Peninsula Walk hebben we ze nog gezien en ook andere mooie dieren zoals hagedissen en vogels. Terug in het hostel lekker 1.5 uur in de hotpool gelegen om vervolgens vroeg naar bed te gaan. Helaas had het hostel geen plek meer voor de volgende nacht dus moesten we weer alles inpakken en gingen we weg naar de Abatross Lodge, een klein stukje lopen vanaf de Dolphin Lodge.

Onderweg kwamen we een jongen tegen die ook appels bij ons in Nelson plukte en morgen naar Christchurch zou reizen, dat is toevallig, wij ook! Alleen hadden wij geen vervoer en hij wel, dus mochten we met hem meerijden. Weer een gratis ritje dus! Hier zou de kans op een baan exponentieel toenemen. De volgende dag kwamen we aan in Christchurch, Earthquake City. We hoorden dat de stad zelf niet helemaal mooi meer was door de aardbeving van 2 jaar geleden. Toen we aankwamen na de bijna 3 uur durende rit bleek dit inderdaad het geval. Een deprimerend gezicht om alle gebouwen in het centrum zo in puin te zien. Zelfs winkelpanden die ontoegankelijk waren geworden hadden nog alle meubels binnen. Omdat de verzekering pas na 90 dagen na een uitbarsting verzekerd, en er meerdere malen naschokken zijn geweest, soms zelfs na 89 dagen is het sloopwerk nog niet zolang bezig. Maar er is hier werk, en bij de BurgerKing zochten ze mensen. Dusja waarom niet? Maar na een rondje door de stad te hebben gelopen waren we zelf ook somber geworden. Ze doen hun best om alles er normaal uit te laten zien, maar voor ons was dit niet Nieuw-Zeeland. En wat doe je als je iets niet leuk vind? Inderdaad, dan stop je ermee, dus we hebben besloten weer gewoon verder te reizen en wel te zien hoever we komen. We hebben wel het idee om te gaan WWOOFEN, werken op een organische boerderij of bij iemand thuis in ruil voor onderdak en al het eten dat je opkan. En dat voor 3 of 4 uurtjes per dag koeien melken, kippen voeren, of druiven plukken...hmm. neehoor, die mensen zijn vaak heel aardig en laten je alles zien van de omgeving. We hebben uiteindelijk na 1 overnachting in the Jail House, een gerenoveerde gevangenis, weer een lift gekregen terug naar Kaikoura, waar we weer in de Dolphin Lodge verbleven. Daar kregen we een gastank aangeboden om te kunnen koken op meerdaagse wandelingen. En daarbij een lift naar Picton, een plek waar we weer op de bus konden stappen waar we het hele noorder-eiland mee gereisd hadden.

Dus de volgende ochtend zijn we weer vertrokken uit Kaikoura en kwamen we aan in het hostel genaamd The Villa, een 100 jaar oud gerenoveerd gebouw. Vanuit hieruit hebben we gelijk een Great Walk geboekt, namelijk de Queen Charlotte Track, in de Marlborough Sounds. Eerst een bootreis van een uur, een wandeling van 4 uur en daarna weer terug met de boot in een uur. Die hebben we vandaag gelopen en we zijn heel blij dat we dat hebben gedaan. Een super mooie wandeling waarbij je mooi uitzicht had over alle kleine eilandjes in dit gebied. Het was een hele mooie wandeling en boottocht. Morgen gaan we weer verder reizen met de bus naar het Abel Tasman park. Ook dit is een Great Walk alleen over deze gaan we 4 dagen doen. De backpack op de rug en lopen met genoeg eten en kleding en een tent. Wij zijn heel erg benieuwd hoe dit word. Mensen zeggen dat dit 1 van de mooiste wandelingen is van Nieuw-Zeeland dus wij kijken er erg naar uit. We staan daar gewoon op campings met hopelijk stromend water en met meerdere mensen. Daar is het natuurlijk ook gewoon veilig! We zullen over een tijdje weer een blog schrijven waarin jullie daar weer over kunnen lezen! We hopen dat jullie het weer leuk vonden om onze verhalen te volgen. We hopen dat het bij jullie allemaal goedgaat!

Groetjes Melissa en Martijn!